Wat heeft het Rijk ons een poets gebakken. Er wordt vele miljoenen bezuinigd op de Sociale Werkvoorziening, waar mensen werken die niet in de reguliere arbeidsmarkt aan de slag kunnen komen wegens een arbeidshandicap. Hoe? Door de subsidie per werknemer te verlagen van 25.759 euro naar 22.050 euro (in 2015). Maar de PVV heeft in het coalitie- en gedoogakkoord bedongen dat alle werknemers van de Sociale Werkvoorziening hun rechten behouden. En omdat deze werknemers hun eigen CAO en een gewoon arbeidscontract hebben, mag het loon niet omlaag gebracht worden.
Het Rijk heeft hierin gefaald en problemen bij de gemeenten over de schutting gegooid. Onze sociale werkvoorziening in Amersfoort (de RWA van de Amfors Groep), komt daardoor in grote problemen en krijgt een gigantisch subsidietekort, waarvoor uiteindelijk de betrokken gemeenten moeten opdraaien. Voor Amersfoort betekent dit een extra bezuinigingsopgave van bijna tien miljoen euro (incidenteel) tot 2015.
Op zich is het begrijpelijk dat het Rijk wil bezuinigen op de Sociale Werkvoorziening. Want er werken momenteel veel mensen die nauwelijks begeleiding nodig hebben en volgens de huidige maatstaven overgekwalificeerd zijn voor deze positie. Maar omdat ze 120% van het minimumloon verdienen, willen ze liever niet zelf weg. Want op de reguliere arbeidsmarkt zullen ze niet snel zo’n salaris verdienen. Dat wij teveel ondersteuning geven aan mensen met een kleine arbeidshandicap, die wellicht zelf het minimumloon hadden kunnen verdienen in de reguliere arbeidsmarkt, wordt zichtbaar als je de cijfers in internationaal perspectief zet. Dan is Nederland zeer gul. Vandaar dat de vergoeding terug gebracht wordt naar 100% van het minimumloon. Daar kan de ChristenUnie mee instemmen, want je wilt toch dat mensen gemotiveerd blijven om een baan te zoeken in de reguliere arbeidsmarkt.
Maar dat geldt alleen voor instromers. De oudgedienden blijven 120% verdienen. We kunnen toch niet wachten tot de huidige groep werknemers met pensioen is? Sommige gemeenten spelen met het idee om werknemers, gezien de veranderde bedrijfsmatige omstandigheden, als groep te ontslaan en opnieuw aan te nemen voor 100% van het minimumloon. Dat zou de problemen met het subsidietekort wel oplossen. Maar of dat bij de rechter door de beugel kan?
Intussen zit Amfors en Amersfoort met een groot probleem. Wat is de oplossing? Bezuinigen op begeleiding en staf en dus op extra begeleiding en reïntegratie? Of meer inkomsten verwerven door productieverhoging? In de RWA Begroting is de keus al gemaakt: het bedrijf wordt getransformeerd van een productiebedrijf naar een leerwerkbedrijf. Maar dat betekent dat je extra moet investeren in begeleiding en minder inkomsten binnenhaalt. De wens is begrijpelijk: de sociale werkvoorziening is vooral bedoeld voor mensen die niet kunnen integreren in het reguliere arbeidsproces. Dus iedereen die dat wel kan, moet daarbij geholpen worden. Maar zolang zij in de markt niet meer dan 120% van het minimumloon kunnen verdienen, zal het leerwerkbedrijf er niet in slagen om werknemers over te halen om de sociale werkplaats te verlaten. En als wij als overheid besluiten om hen daar een handje bij te helpen met loonkostensubsidies, kost het ons ook handen vol geld.
De weg die RWA nu inslaat is dus een kostbare weg. Daarom lijkt het ons beter om rechtsomkeert te maken: de Sociale Werkplaats wordt weer productiebedrijf. De zittende werknemers krijgen gewoon 120% van het minimumloon, alle instromers krijgen 100% van het minimumloon. Het Rijk heeft bepaalt dat instromers tussen de 40 en 70% arbeidsproductiviteit mogen hebben. We maken optimaal gebruik van de talenten van de zittende werknemers (die vaak meer arbeidsproductiviteit hebben) en kunnen de productie verhogen en daarmee het inkomen. Daarnaast wordt een duidelijke scheiding aangebracht tussen de werknemers die wel kans maken op een baan in het reguliere arbeidsmarkt en daartoe ook gemotiveerd zijn (zij krijgen extra begeleiding bij de reïntegratie) en de werknemers die dat niet kunnen of willen (zij mogen binnen hun eigen mogelijkheden werken en hoeven niet te reïntegreren).
Met deze voorstellen besparen we reïntegratiekosten (en verlagen we de druk op werknemers die niet zitten te wachten op reïntegratie) en verhogen we de inkomsten. Het is jammer, maar dit lijkt de enige oplossing te zijn om het enorme subsidietekort te verminderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten