Gepubliceerd op weblog ChristenUnie Amersfoort januari 2010
Afgelopen week schrikte de SP ons op met het bericht dat de gemeente Amersfoort met een pilot van het Ministerie van Sociale Zaken meedeed waarbij bijstandsgerechtigden (met een WWB of WIJ-uitkering) gedwongen werden om onder het minimumloon te werken. Dat klonk niet goed. Had het college dit besloten zonder overleg met de gemeenteraad? Onbeschoft!
Maar uit de stukken in onze raadsbundel werden we niet veel wijzer. De gemeenteraadsleden die op dinsdagavond hierover moesten vergaderen, hadden wallen onder de ogen. We hadden allemaal veel tijd moeten besteden aan onderzoek om uit te vinden wat de pilot inhield. En dat bleek uiteindelijk lang zo schokkend niet als de SP ons wilde laten geloven.
Er is namelijk weinig verschil met deze pilot (‘loondispensatie’) en het geven van loonsubsidie. In beide gevallen hoef de werkgever niet het volledige loon uit te betalen als ze mensen aannemen met een verminderde arbeidsproductiviteit en vult de overheid dit loon aan. Maar bij loonsubsidie wordt het loon altijd aangevuld tot het loon dat behoort bij de functie die wordt vervuld. En bij loondispensatie wordt het loon aangevuld tot een niveau dat ligt tussen het bijstandsinkomen (het vorige inkomen van de werknemer) en het minimuminkomen. Hoe hoger de arbeidsproductiviteit, hoe hoger de inkomsten. Zo is een prikkel ingebouwd voor werknemers om meer te produceren – want harder werken loont – en worden mensen met verminderde arbeidsproductiviteit aantrekkelijker voor werkgevers.
Net als alle andere politieke partijen, zagen wij wel voordelen in deze pilot. De SP stond dus in haar afwijzing alleen. Maar de ChristenUnie stelde wel een paar voorwaarden. In de eerste plaats vonden wij dat ook gehuwden beloond moesten worden. Omdat het niveau van de bijstandsuitkering voor gehuwden gelijk is aan het minimuminkomen, zouden zij er niet op vooruit gaan. Ook niet als ze harder werken. Bovendien heeft de Sociale Dienst er een handje van om belastingkortingen te korten op de uitkering. Als zij arbeidskorting krijgen, mag dat niet teruggevorderd worden door de Sociale Dienst. En dat lijkt gelukkig niet het geval te zijn. De arbeidskorting mogen gehuwden in elk geval in hun zak steken als beloning voor gedane arbeid.
In de tweede plaats vonden we dat mensen met een zorgplicht (mantelzorgers en ouders van jonge kinderen) niet gedwongen mogen worden om fulltime betaalde arbeid te verrichten. De zorg voor hun geliefden gaat voor. Het Werkbedrijf, de Sociale Dienst en de werkgevers zullen ruimte moeten laten om deze zorg goed te kunnen vervullen. Het feit dat de gemeente kan profiteren van inkomsten door hun betaalde arbeid (dan hoeft de gemeente namelijk de bijstand niet meer te betalen) en de kosten van kinderopvang en professionele zorg kunnen afschuiven op het rijk (kinderopvangtoeslag en AWBZ) mag er niet toe leiden dat de waarde van informele zorg niet wordt erkend, maar wordt vervangen door professionele zorg. Helaas kon de wethouder dat niet beloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten